Plots ontstaat er een idee. Een gezamenlijke wens wordt geboren. Na een geweldige reis met Lakshmi kwamen er bucketlisten van enthousiaste reizigers op tafel. Met groot plezier spraken mensen hun wensen uit en werd één wens opgepakt door Derek en Hilda. Lakshmi ligt ten grondslag aan veel mooie reizen. Zij ontdekte de mogelijkheden die er zijn voor mensen die doof/slechthorend zijn en graag reizen. Qua gehoor is er geen gemene deler. Iedereen kan mee. Gaandeweg blijkt dat drijfveren van reizigers meer overeenkomen dan gehoor: verbondenheid (het samen doen en er voor elkaar zijn) en erkenning (geaccepteerd en gewaardeerd voelen). MO-Travelers ontstaat en organiseert een eerste reis. We gaan 3 weken op pad met de Trans Mongolië Expres van Moskou, door Siberië, naar Mongolië en eindbestemming Beijing. Ik mocht de organisatie ondersteunen op gebied van communicatie. Zowel in de voorbereiding als tijdens de reis. Al snel bleek er veel animo en besloten we met 2 NMG-tolken en 2 schrijftolken mee te reizen. We hebben getwijfeld om met meer tolken te gaan. Het zouden immers lange werkdagen worden. Toch zijn we gevieren de uitdaging aangegaan, achteraf bleek dit heel goed geweest te zijn. We zijn goed op elkaar afgestemd, werken hard en zijn goed gemutst. Door de voorbereidingsbijeenkomsten, waar we mochten tolken, raakten we snel vertrouwd met de reizigers. Goed voorbereid zijn we op pad gegaan. En wat was het fantastisch gaaf. Wat een prachtige ervaring. Ik voel me een geluksvogel met een baan als deze. Jullie geven mij de kans om als tolk over onze mooie, unieke, blauwe bol te reizen. Onderwijl geniet en werk ik. We werken de hele dag en zijn ‘s nachts wisselend beschikbaar in geval van nood. We doen er alles aan om de communicatie te waarborgen. Met ons motto: communicatie is een eerste levensbehoefte. Dat geeft soms hilarische taferelen. Het begint al op het vliegveld waar we allerhartelijkst worden ontvangen door een KLM-purser die voor ons gevoel heel Schiphol heeft ingelicht dat we er zijn. In vol ornaat met velowalker, keycords, tablets en wapperende handen accepteren we de special treatment. In het vliegtuig tolken we ‘gewoon’ verder. Ook boven 10.000 m hoogte, vertolken we de mededelingen van de crew, de piloot maar ook de onderlinge verhalen. Overal waar we komen ontmoeten we behulpzame, vrolijke, blij veraste mensen. Met onze groep weten we mensen over de hele wereld te raken en daar doen we niets speciaals voor. We hoeven er alleen maar te zijn, blijkt. Mensen kijken ons na, trekken een stukje met ons op en gaan met een andere blik verder. Of we nu in Berlijn zijn, Mongolië of Beijing er zijn continu verbindingen met mensen om ons heen. Verbindingen die taal overstijgend zijn want we spreken elkaars taal vaak niet. Natuurlijk is er overal wel een beetje Engels wat we naar het Nederlands vertolken. Maar toch is het niet de taal die op dat moment verbind. Mensen zien dat de groep aandacht heeft voor elkaar, dat er respect is, rust en vrolijkheid. Het werkt aanstekelijk. We laten een spoor na... Tijdens de reis vroegen we mensen die we ontmoetten iets op te schrijven in ons gezamenlijke rode reisschrift. In allerlei talen kregen we mooie wensen voor op ons pad. Er zijn reizigers die niet eerder ervaringen op deden met tolken tijdens hun reizen. Het roert me steeds weer als ik zie wat het kan doen. Als het gemiste zichtbaar wordt gaat er een wereld open. En wij mogen dat meemaken. Ik zie in mijn werk als schrijftolk dat mensen (plotsdoof, slechthorend, slechtziend, doof enz.) bergen verzetten. Keihard knokken om een manier te vinden om staande te blijven in een maatschappij die vaak weinig doof vriendelijk is. Al snel blijkt dat communicatie door aanwezigheid van tolken wel vanzelfsprekend kan zijn. Waardoor mensen zich meer gehoord lijken voelen. We hobbelen 7 dagen met elkaar in de trein door de schitterende landen. We brengen de dagen en nachten door in 4 coupes van 4 personen. Er was 1 tolkenslaapcoupé, die door de reizigers ook als rustcoupe gebruikt kon worden. Hier laadden we alle schrijftolkapparatuur op en hielden we siësta. We kropen gedurende de dagen bij elkaar in de treincoupés om gezellig te kletsen, zingen, eten etc. Alles gebeurt in een ruimte van ongeveer 2m x 1,5m. Als tolken leek dat vooraf spannend maar het kon. We hebben genoten. We gingen alle schaamte voorbij: Aten uit Beverzakken, wasten ons met Zwitsal billendoekjes, tolkten de hele dag in een soort van pyjama, we vielen van de Sinterklaasliedjes tot Vader Jacob in de meest mooie verhalen van elkaar en medereizigers. Al snel waren we bekenden van de restauratie uitbaters. Zij genoten mee van de reuring die wij brachten en legden ons in de watten. In de bussen en tijdens de stadsrondleidingen is het een geoliede machine. Wat een chaos lijkt is eigenlijk een goed georganiseerde bende... zodra de gids in de bus de microfoon pakt springen de NMG tolken uit de stoel, en zitten de schrijftolken klaar om vanuit het Engels (met Russisch, Mongools of Chinees accent) naar het Nederlands te vertalen. Vanaf de tablets wordt meegelezen. Wanneer we met scherpe bochten over slechte wegen rijden zijn we wel heel blij met de coulance van de reizigers. Gelukkig kijken ze dan niet zo nauw op een taalfoutje. Als we prompt stoppen voor een wandeling met bezichtiging staat de velowalker paraat en worden de tablets weer uitgedeeld om zo snel mogelijk verder te kunnen. Ondertussen proberen we alle apparaten vol geladen te houden. In Mongolië sliepen we in Ger tenten zonder stroom. Het was een hele uitdaging maar het is gelukt om 4 dagen (voor 17 mensen) schrijftolkapparatuur gereed te hebben, zonder elektriciteit. Ik kan nog heel veel meer schrijven over de ervaringen vanuit de tolken m.b.t. deze reis. Maar in woorden is het niet uit te drukken. Steeds als we stappen zetten, waar dan ook op deze prachtige mooie bol, laten we afdrukken achter en nemen we indrukken mee. Dat geldt zowel voor tolken als voor reizigers. We zijn samen verantwoordelijk voor deze afdrukken en de indrukken. Ik ben jullie heel dankbaar dat ik mijn steentje mag bijdragen. Anita Noordhoff

Plots!